تا این لحظه که دارم این متن رو می‌نویسم، قسمت سوم انیمه Takopi no Genzai رو دیدم.

این انیمه تا حالا به خاطر تضاد بین طراحی بامزه‌ی شخصیت‌ها و فضای دارک و غمگین داستانش حسابی مشهور شده.

ولی از نظر من، با وجود اینکه این تضاد جلب توجه می‌کنه، هنوز نمی‌تونم بهش لقب “شاهکار” بدم.

 البته انیمه هنوز کامل نشده و چند قسمت دیگه مونده، پس هنوز جا برای رشد و غافل‌گیری هست.

چیزی که واقعاً باید بهش اشاره کنم اینه که داستان انیمه مفهومیه و سعی می‌کنه یه سری حقایق تلخ و 

مهم از دنیای واقعی، مثل رنج کودکان، بی‌عدالتی، و غفلت اجتماعی رو بیان کنه. 

همین باعث می‌شه از ۹۰٪ انیمه‌هایی که پر از تناسخ، دنیای فانتزی یا 

رویاپردازی‌های غیرواقعیه، جلوتر باشه.

اما من سعی کردم این اثر رو با انیمه‌های دیگه‌ای که فضای دارک، 

واقع‌گرایانه و روان‌شناختی دارن مقایسه کنم؛ و با این معیار، باید بگم تا اینجا انیمه‌ی خوبی بوده،

 ولی نه در حد شاهکارهایی مثل Death Note یا Monster یا حتی Aku no Hana (البته هرکدوم سبک خودشون رو دارن).

در نهایت، این انیمه می‌تونه ذهن آدم رو درگیر کنه، مخصوصاً اگر دنبال داستانی هستید که

 یه کم شما رو ناراحت کنه، به فکر بندازه و حس واقعی بودن زندگی رو توی صورت‌تون بکوبه.

هشدار : اما اگر شرایط روحی خوبی ندارید، پیشنهاد می‌کنم فعلاً سمت این انیمه نرید؛

 چون ممکنه حال‌تون رو سنگین‌تر کنه.

این نظر شخصی منه و ممکنه تا پایان سریال تغییر کنه. منتظرم ببینم قسمت‌های آینده چه تاثیری می‌ذارن …

تماشای انیمه در کانال تلگرامی انیمه پلاس